- kalh xronia
+
- balte post re mlks
=
2. de 3erw
o profhths+paparia me ftera+paparia psita+metalhammer+agnostos m+arni sth poutsa
ena afieroma se enan guitar god
Ο Dimebag Darrell, ή Darell Lance Abbott, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1996 στο Arlington του Texas. Ακούγοντας τον Ace Frehley των KISS να παίζει κιθάρα, αποφάσισε πως ήθελε και αυτός να μάθει κιθάρα. Το αστείο ήταν ότι στην αρχή ήθελε να μάθει drums! Και όντως ξεκίνησε να παίζει drums, αλλά ευτυχώς (για όλη τη metal κοινότητα) κατάλαβε νωρίς πως δε μπορούσε να παίξει τόσο καλά drums όσο ο αδερφός του, Vinnie Paul, οπότε και αποφάσισε να μάθει κιθάρα. Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι κάτι παρόμοιο συνέβει και με το Vinnie: στην αρχή ξεκίνησε να μάθει κιθάρα, αλλά γρήγορα κατάλαβε πως δεν ήταν καλός σε αυτό, και άρχισε να μαθαίνει drums! Κάποια χρόνια αργότερα, οι δυό τους θα δημιουργήσουν το συγκρότημα που θα ταράξει τα νερά στο χώρο του metal, τους Pantera (δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν οι Pantera αν ο Dimebag τελικά έπαιζε drums και ο Vinnie κιθάρα!).
Το 1981 λοιπόν τα δύο αδέρφια αποφασίζουν να κάνουν τους Pantera. Δεύτερος κιθαρίστας ο Terry Glaze, μπασίστας Tommy Bradford, φωνή Donnie Hart (ποιος; τι; που;). Το τότε -πρώιμο- άκουσμα των Pantera ήταν λίγο φλώρικο, κάτι σαν glam/power metal…
To 1982 θα έρθει στην μπάντα σαν μπασίστας ο Rex Brown, ο οποίος και τελικά θα μείνει μέχρι τέλους. Η καθοριστική χρονιά για την μετεξέλιξη του ήχου των Pantera ήταν το 1986, όταν κυκλοφόρησαν οι δύο δίσκοι-ορόσημα του trash metal, το Reign in Blood των Slayer και το Master of Puppets των Metallica. Κάπου εκεί αποφασίζουν πως σιγά σιγά πρέπει να κόψουν τα φλώρικα και να παν σε κάτι που τους ταιριάζει καλύτερα (ευτυχώς για μας…). Κάποιους μήνες αργότερα τα φωνητικά των Pantera αναλαμβάνει ο Phillip Anselmo. Αργότερα η φωνή του Anselmo και τα “στριγκλίαρικα” εφφέ της κιθάρας του Dimebag θα γίνουν το σήμα κατατεθέν των Pantera.
To 1990 κυκλοφορούν το έπος του metal “Cowboys From Hell“. Με το δίσκο αυτό οι Pantera αφήσαν πίσω το φλωρο-glam στυλ τους και άρχισαν να βαδίζουν σε πιο heavy-thrash μονοπάτια. Ο Anselmo έχει ακόμα κάποιες power επιρροές στη φωνή του, που όμως δε θα κρατήσουν για πολύ. Τα drums του Vinnie και τα riffs και solo του Dimebag είναι χαρακτηριστικά της extreme αλλαγής του στυλ των Pantera, και χάρη σ’ αυτά, καθώς και στη φωνή του Anselmo, με το δίσκο αυτό οι Pantera θα καθιερωθούνστο metal στερέωμα. Ξεχωρίζουν σαφώς τα κομμάτια “Cowboys from Hell“, “Cemetery Gates“, “Domination“.
Συγκεκριμένα, με το δίσκο αυτό θα ξεκινήσουν μία περιοδεία στη διάρκεια της οποίας θα παίξουν σε διάφορες συναυλίες, μαζί με ονόματα όπως οι Exodus, Suicidal Tendencies, Judas Priest (στους οποίους έκαναν support στην πρώτη Ευρωπαική τους εμφάνιση), με αποκορύφωμα τη συμμετοχή τους το 1992 στη συναυλία “Monsters in Moscow”, μπροστά σε πάνω από 500,000 άτομα, πλάι στους AC/DC και Metallica. Η συναυλία ανοίγει με το “Cowboys from Hell” (δείτε όλη τη συναυλία στο Google video, 1 ώρα και 11 λεπτά).
Ακολουθεί το 1992 ο αντάξιος (και ίσως καλύτερος) του πρώτου δίσκος “Vulgar Display of Power” (”Mouth for War”, “Fucking Hostile” και φυσικά ο ύμνος “Walk”, το απίστευτα heavy κομμάτι που μιλάει για όλους τους wannabe-τύπους -Respect!), και στη συνέχεια τα:
Το Reinventing The Steel θα είναι θα είναι και ο τελευταίος τους δίσκος…
Από το 1995 οι σχέσεις των δύο αδερφιών με τον Anselmo αρχίζουν να γίνονται προβληματικές, λόγω του εθισμού του τελευταίου στην ηρωίνη. Ο Anselmo είχε γίνει αλκοολικός, πίνοντας για να ξεχάσει και να ξεπεράσει τον πόνο που είχε στην πλάτη. Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να είχε θεραπευθεί με εγχείρηση, την οποία αρνήθηκε να κάνει ο Anselmo επειδή η ανάρρωση θα κρατούσε περίπου ένα χρόνο. Αργότερα θα αφήσει το αλκοόλ για την ηρωίνη. Μάλιστα μετά από μία συναυλία ο Anselmo θα πέσει αναίσθητος μετά από υπερβολική δόση, ενώ η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπά για τουλάχιστον 5 λεπτά. Οι γιατροί θα τον επαναφέρουν με ισχυρή δόση αδρεναλίνης και θα τον στείλουν στο νοσοκομείο. Ο Anselmo θα απολογηθεί για το συμβάν, χωρίς όμως να κάνει τίποτα παραπάνω.
Εν τω μεταξύ ο Anselmo θα αρχίσει διάφορα παράπλευρα projects, τα οποία και θα τον απομακρύνουν από τους Pantera. Φεύγει (”προσωρινά”) από τους Pantera για να αφιερωθεί στα side projects του. Στην ουσία όμως δεν τον ενδιέφεραν καθόλου οι Pantera.
Οι Pantera διαλύθηκαν επίσημα το 2003, όταν τα δύο αδέρφια δήλωσαν ότι ο Anselmo δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει πίσω. Λίγο αργότερα οι αδερφοί Abbott θα ιδρύσουν τους Damageplan και θα βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο, “New Found Power“.
Ο τραγικότερος όλων επίλογος
Στις 8 Δεκεμβρίου 2004, πρίν ακριβώς 2 χρόνια, Damageplan δίνουν μία συναυλία στο Οχάιο. Στη διάρκεια του πρώτου τραγουδιού ένας μαλάκας ψυχοπαθής Αμερικανος, πρώην ναυτικός, εν ονόματι Nathan Gale ανεβαίνει στην σκηνή, πυροβολεί και σκοτώνει τον Dimebag. Πριν προλάβουν να τον σκοτώσουν οι αστυνομικοί, προλαβαίνει και σκοτώνει άλλα τρία άτομα, μεταξύ των οποίων έναν fan, έναν υπάλληλο του club και έναν υπάλληλο ασφαλείας του συγκροτήματος. O Vinnie είδε τον αδερφό του να πέφτει μπροστά στα μάτια του νεκρός. Ήταν μόλις 38 χρονών…
Κανένας δε μπορεί να πιστέψει αυτό που έγινε. Ο Dimebag, το αγαπημένο παιδί όλων, ο ευφυής κιθαρίστας που επηρρέασε αμέτρητους άλλους κιθαρίστες, η ψυχή των Pantera, αυτό το παιδί με την παραλλαγή που έτρεχε πάνω κάτω στις συναυλίες, είναι πλέον νεκρός. Και το χειρότερο, χωρίς κανείς να ξέρει το λόγο, χωρίς κανείς να μπορεί να κατηγορήσει κάποιον…
Την επόμενη ο Anselmo πετάει στο Texas για την κηδεία. Κανείς από την οικογένεια του Dimebag δεν του απαντούσε στις κλήσεις του. Ο Anselmo δε πήγε στη κηδεία. Δε τον άφησαν.
Για το κίνητρο της δολοφονίας είπαν πως πιθανόν ο Gale ήταν φανατικός των Pantera και θεωρούσε υπαίτιο για τη διάλυση τους τον Dimebag. Αλλά όλα αυτά είναι εικασίες.
Τη λύπη τους για τον συμβάν εκφράζουν αμέτρητοι θαυμαστές και μη των Pantera, φίλοι του Dimebag, και ονόματα όπως (link1, link2):
Αυτό που δε φαίνεται σε αυτό το post, και που δε μπορώ να εκφράσω, είναι το πόσο πραγματικά αγαπητός ήταν ο Dimebag, απο όλους. Ούτε το πόσο συντετριμμένοι ήμασταν ότι το μάθαμε…
Θα μας λείψεις Dimebag.
(στους εξωγήινους)
Οι Simpsons αποτελουν ομως μια νεα ιδεα στο στερεωμα των κομιξ. Κυριο στοιχειο των μεχρι τωρα κομιξ ηταν η απουσια της επαφης με την πραγματικοτητα, η ελειψη ενταξης του βασικου χαρακτηρα σε ενα κοινωνικοιστορικο πλαισιο και συνεπως η ελειψη διαδρασης του με αυτο. Δεν ειναι βεβαια λιγες οι φορες που οι διαφοροι ηρωες στρατευθηκαν εξυπηρετοντας σκοπους διαφορετικους απ αυτους που ειχε στο μυαλο του ο δημιουργος τους. Κλασικο παραδειγμα τα επεισοδια του Donald Duck στον στρατο κατα την διαρκεια του Β`ΠΠ. Ωστοσο αυτα τα επεισοδια αποτελουν περισσοτερο μια εξαιρεση που επιβεβαιωνει τον κανονα. Τα αστεια και οι κωμικες καταστασεις στις οποιες βρισκονται οι εκαστοτε χαρακτηρες ειναι, η τουλαχιστον γινεται προσπαθεια να ειναι, διαχρονικα. Χιουμορ αντιστοιχο της μπανανοφλουδας στο δρομο η το πατημα της τσουγκρανας. Εχοντας ως σκοπο εκτος της ψυχαγωγιας και την νουθετηση του κατα κυριο λογο ανηλικου κοινου τους γινεται καθαρος διαχωρισμος αναμεσα στο καλο και το κακο με την μορφη ρηχων σχετικα ηρωων ενω το περιβαλλον τους ειναι σχεδον αποκλειστικα “νεκρο” σκηνικο. Κοινωνικα συμπερασματα η κριτικη δεν υπερβαινουν το ατομικο επιπεδο, αποκρυπτοντας μοιραια ουσιαστικους συσχετισμους, και αποβλεπουν περισσοτερο στην ηθικη διαπαιδαγωγηση παρα στην αναπτυξη ολοκληρωμενης αυτονομης κριτικης σκεψης.
Εδω ερχομαστε στην βασικη διαφορα των Simpsons με τα μεχρι τωρα υπαρχοντα κομιξ. Η ενταξη, ο συσχετισμος και η αλληλεπιδραση των ηρωων με την συγχρονη κοινωνια και η αναφορα σε πραγματικα γεγονοτα, προσωπα και σχεσεις. Το χιουμορ βασιζεται στην συχνα υπερβολικη αλλα κυριως ακριβεστατη και σαρκαστικη απεικονιση καταστασεων και σχεσεων απο την αμερικανικη αλλα και παγκοσμια καθημερινοτητα. Μεσα απο την ζωη και τις `περιπετειες` της αγαπητης μας οικογενειας σχολιαζονται θεματα οπως ο ρατσισμος, οι σχεσεις, η οικολογια, η θρησκεια και ο θρησκευτικος φονταμενταλισμος, ο πολεμος, η θανατικη ποινη, η ευθανασια, η ανεργια, θεματα που απασχολουν καθημερινα και μονιμα σχεδον διαχρονικα, ή απλα φευγαλεα ερχονται και επηρρεαζουν μονο προσκαιρα την επικαιροτητα των αμερικανων πολιτων. Κοινωνικη κριτικη αλλοτε στο προσκηνιο, με μια φραση ή ενεργεια ενος πρωταγωνιστη, ή πολλες φορες εγκειται σε λεπτομερειες εκτος της κεντρικης πλοκης της ιστοριας.
Σχεδον κανενα θεμα που απασχολει την αμερικανικη κοινωνια δεν αφηνεται ασχολιαστο. Και βεβαια δεν θα μπορουσε να μην συνοδευται απο την την αναφορα και την εμφανιση πραγματικων προσωπων, που παρουσιαζονται ως γκεστ σταρ και εχουν συνηθως διαφορετικη, πιο `ανθρωπινη` και ρεαλιστικη εμφανιση. Μια τακτικη που δεν συνανταται σε κανενα αλλο κομιξ πριν τους Simpsons. Μαλιστα θα τολμουσα να πω οτι ακομα και σειρες με κανονικους ηθοποιους εχουν σπανια σημαντικες προσωπικοτητες να υποδυονται τους εαυτους τους. Βεβαια ειναι πολυ πιο ευκολο να σχεδιασεις τον Elvis, τον Tom Cruise η τον Saddam απο να τους πεισεις, και ενιοτε να τους αναστησεις, να παιξουν σε μια σειρα. Αλλα πολλες φορες διασημοτητες απ ολο το φασμα της κοινωνιας δεχονται να δανεισουν την φωνη τους στον `εαυτο` τους στον κοσμο του Springfield και αυτο πιστοποιει το status που ενεχει η σειρα αυτη στην αμερικανικη κοινωνια και το επιπεδο της.
Οι Simpsons εμφανιζουν περισσοτερο κοινα στοιχεια κατα την αποψη μου με μια sitcom (sit-uation com-edy), μια σειρα κατα την οποια οι ηρωες βρισκονται σε κωμικες καταστασεις χωρις οι ιδιοι να εχουν συνειδηση (τις περισσοτερες φορες) οτι ειναι κωμικες. Βασικη διαφορα ειναι οτι οι ηρωες ειναι κινουμενα σχεδια και αυτο ειναι το στοιχειο που οδηγησε τους κιτρινους κατοικους του Springfield στο Πανθεον των κινουμενων σχεδιων, σε μια ξεχωριστη θεση διπλα σε σειρες με κανονικους ηθοποιους οπως π.χ. η σειρα Married with Children. Αλλα ενω αυτες οι σειρες μενουν στο χιουμορ και την σατιρα καταστασεων, οι Simpsons συχνα προχωρουν ενα βημα παραπανω οπως θα δουμε παρακατω.
Οι Simpsons ζουν σε μια πολη με πολυ γενικα βασικα χαρακτηριστικα ωστε να μπορει να ταυτιζεται γρηγορα με μια οποιαδηποτε μικρομεσαια πολη στις ΗΠΑ.1 Ο Ομηρος δουλευει στο πυρηνικο εργοστασιο παραγωγης ηλεκτρικης ενεργειας σε μια θεση για την οποια δεν εχει καμια απολυτως ειδικευση, ενω η Μαρτζ ασχολειται με το σπιτι και την οικογενεια, τον Μπαρτ, την Λιζα και την Μαγκι. Εκ πρωτης οψεως μια τυπικη μικρομεσαια πατριαρχικη οικογενεια. Κεντρικο χαρακτηριστικο η περιορισμενη διανοητικη ικανοτητα του Ομηρου και η απολυτη του αφοσιωση στο φαι, κυριως στα γλυκα, και στην αγαπημενη του μπυρα, Duff, την οποια πινει στο μπαρ με τους φιλους του. Χαρακτηριστικο , που οπως σε πολλες αντιστοιχες συγχρονες και μη σειρες (βλεπε Cheers, King of Queens κ.α.), δεν αποδιδεται στον συγκεκριμενο ηρωα ως προσωπικο στοιχειο του μοναδικου χαρακτηρα του, αλλα του προσδιδεται με τετοιον τροπο ωστε να αποτελει γενικοτερο χαρακτηριστικο της εργατικης ταξης. Βοηθαει στην δημιουργια, η στην καλυτερη περιπτωση εκμεταλλευται και συντηρει την ηδη υπαρχουσα, εικονα του “χαζου” και μονοδιαστατου ανειδικευτου χαμηλομισθου. Βασικο στοιχειο της εικονας αυτης ειναι οτι ο Ομηρος και καθε “Ομηρος” δεν θελει να ξεφυγει απο αυτην την κατασταση, δεν ενδιαφερεται για λεφτα (σπανια τιθεται οικονομικο θεμα με την εννοια οτι η οικογενεια δεν εχει ιδιαιτερες δυσκολιες), και οτι ουσιαστικα ειναι θεμα προσωπικης επιλογης, τεμπελιας και περιορισμενων ικανοτητων η θεση στην οποια βρισκεται, στην συγκεκριμενη περιπτωση μαλιστα δεν θα πρεπε καν να την εχει. Οποτε εχει τεθει θεμα επιλογης, και αυτο συμβαινει αρκετα συχνα με πολλες ευκαιριες επαγγελματικης καταξιωσης, που εμφανιζονται κυριως με την μορφη συμπτωσεων, παντα διαλεγει την τεμπελια και τον τροπο της μεχρι τωρα ζωης του. Τις περισσοτερες φορες μαλιστα η επιλογη γινεται αρκετα παραστατικα με την ευκαιρια στην μια πλευρα και το φαι/μπυρα στην αλλη και το βλεμμα που μαρτυραει οτι δεν υπαρχει περιπτωση να διαλεξει κατι αλλο εκτος απο το αναμενομενο.
Περαιτερω του προσαπτεται, βεβαιως οχι αμμεσα αλλα εμμεσα με την χρηση υπερβολης και του ειδικου χαρακτηρα της σειρας, οτι δειχνει ελλειψη υπευθυνοτητας στην δουλεια του αλλα και σε ολους τους τομεις της ζωης του. Μια ελλειψη την οποια ερχεται να συμπληρωσει η γυναικα του, η οποια αποκταει την ευθυνη της κανονικης λειτουργιας και της εκπροσωπου της λογικης στην οικογενεια. Τα παιδια βαδιζουν ακριβως στα ιδια βηματα των γονεων με τον Μπαρτ να επιδεικνυει πονηρια και εφεση στην σκανδαλια αλλα και αντιστοιχα ενδιαφεροντα με τον πατερα του. Η Λιζα απο την αλλη πλευρα εχει τον ρολο ενος πολυταλαντου κοριτσιου που οι γονεις του δεν εχουν την ικανοτητα, ο Ομηρος να αναγνωρισει και η Μαρτζ την δυναμη και θεση μεσα στην οικογενεια να προωθησει τα ταλεντα της. Εδω βλεπουμε την αντιθεση της ευθυνης που εχει η Μαρτζ, που ουσιαστικα κανονιζει τα παντα μεσα στο σπιτι, και ομως δεν λαμβανει ποτε σημαντικες οικογενειακες “στρατηγικες” αποφασεις οσο ειναι βεβαια αυτο εφικτο σε μια σειρα που καθε φορα ξεκιναει χωρις μνημη του προηγουμενου επεισοδιου (με μερικες εξαιρεσεις), οπως αλλωστε συνηθιζεται στις περισσοτερες σειρες.
Σιγουρα το επιπεδο της καθε σειρας ειναι συναρτηση της αντιληψης που εχει ο παραγωγος της απο το κοινο το οποιο θελει να απευθυνθει ετσι ωστε να ειναι αρεστη και να εχει τις αντιστοιχες αποδοχες (αν δεχτουμε οτι η παραγωγη μιας σειρας αποβλεπει κυριως στο κερδος). Μια συναρτηση που φαινεται μονοδρομη και κανει τον παραγωγο υποχειριο του κοινου και τον οδηγει σε “υποχωρησεις” ωστε να μπορεσει να πουλησει ωστοσο το κοινο επηρεαζεται και αυτο απο την προσφορα και μαλιστα σε μεγαλο βαθμο γιατι πολυ απλα η επιλογη ειναι παντα περιορισμενη. Στο πλαισιο του συγχρονου “ερημικου” ποιοτικα τηλεοπτικου τοπιου λοιπον οι Simpsons αποτελουν μια σαφως αξιολογη προσπαθεια κριτικης σειρας με πολυ πολυ χιουμορ και πρωτοτυπια, φερει ωστοσο μερικα στοιχεια που επιδεχονται κριτικης.
D’ohhhh2 !!!
Μερικα επεισοδια των Σιμπσονς ειναι πρωτοποριακα και μεσα απο το χιουμοριστικο τους πλαισιο ανοιγουν πολυ ενδιαφερουσες συζητησεις που ενημερωνουν την κοινη γνωμη. Ακομα και αν δεν πειθουν τους πιο σκληροπυρηνικους, ειναι τουλαχιστον τροφη για σκεψη.
Itchy and Scratchy and Marge
Σε αυτο το παλιο επεισοδιο, ενα απο τα αγαπημενα των παραγωγων3, η Μαγκυ (το μωρο) βλεπε ενα επεισοδιο που τα καρτουν Ιτσυ και ο Σκρατσυ αλληλοχτυπιουνται με σφυρια. Παιρνει ενα σφυρι και χτυπαει τον πατερα της στο κεφαλι. Η μητερα της Μαρτζ αναζητει τον λογο και συνειδητοποιει οτι τα καρτουν που βλεπουν τα παιδια της ειναι εξαιρετικα βιαια και ξεκινα μια εκστρατεια για να απαγορευτουν. Τα πανώ που κρατουνε οι διαδηλωτες ειναι αστεια αλλα και πολυ ενδεικτικα του προβληματος.
* I’m protesting because Itchy and Scratchy are indirectly responsible for
my husband being hit on the head with a mallet. [held by Marge]
* Stop me before I kill my father again. [held by Maggie]
* Please ban violent cartoons–next time I might not be so lucky.
[held by Homer]
* Ban Itchy and Scratchy [held by Lisa and Bart]
[Bart writes the word `Don’t’ on his sign.]
* Erase Itchy and Scratchy
* Save the Cartoon Animals. [held by Ned Flanders]
* Destroy All Violent People
* Death Isn’t Funny Anymore
Η ειρωνεια ειναι σαφης, υπαρχουν παντα σε τετοια θεματα αυτοι που εμπλεκονται αμεσα σε τετοιες υποθεσεις και θελουν να περιορισουν την ελευθερια της σκεψης επειδη βλαφθηκαν οι ιδιοι απο αυτην. Υπαρχουν καποιοι φανατικοι που δεν καταλαβαινουν καν ποσο οξυμωρα ειναι αυτα που λενε (Καταστρεψτε ολους τους βιαιους ανθρωπους! ή σε αλλες παραλλαγες: θανατο στους εγκληματιες!), υπαρχουν και υπερθρησκευομενοι που λενε εντελως παραλογα πραγματα (οπως ο Νεντ Φλανντερς). Σπανιως υπαρχει αυτο που πραγματικα χρειαζεται, ατομα που προσπαθουν να δουν το θεμα αντικειμενικα απο μια ουδετερη οπτικη γωνια.
Με τα πολλα η Μαρτζ καταφερνει την απαγορευση των βιαιων καρτουν και τα παιδια ενω στην αρχη ειναι δυστυχισμενα, ξαφνικα ανακαλυπτουν τον κοσμο περα απο την τηλεοραση, βγαινουν στις αυλες και αρχιζουν να παιζουν χαρουμενα (φανερη ειρωνεια εδω στην αντιληψη οτι η τηλεοραση εχει κανει τα παιδια αντικοινωνικα). Μετα απο λιγες μερες ομως ερχεται στο μουσειο της πολης ο Δαβιδ του Μιχαηλ Αγγελου! Οι κατοικοι εθισμενοι στην χαρα της λογοκρισιας, ζητουν την απαγορευση της εκθεσης για μικρα παιδια, γιατι ο Δαβιδ ειναι γυμνος! Η Μαρτζ φυσικα διαφωνει, ο Δαβιδ ειναι ενα αριστουργημα της παγκοσμιας γλυπτικης και ολοι πρεπει να τον δουν, αλλα αδυνατει να πεισει τους αλλους που την ρωτανε ποια η διαφορα της μιας τεχνης (καρτουν) απο την αλλη (γλυπτικη). Εν τελει καταργειται η λογοκρισια και επιτρεπεται η εκθεση του Δαβιδ αλλα και το βιαιο καρτουν. Η Μαρτζ παει στην εκθεση και φυσικα δεν βλεπει κανενα παιδια, γιατι ειναι ολα στο σπιτι και βλεπουν καρτουν. Το επεισοδιο κλεινει με την υστατη ειρωνεια, οι κατοικοι δεν εχουν καταλαβει ακομα οτι περι ορεξεως ουδεις λογος γινεται και ακουμε οτι επιβληθηκε στα παιδια της πολης να πανε με το ζορι στην εκθεση του Δαβιδ!
Τα ερωτηματα σε αυτο το επεισοδιο ειναι αιωνια. Υπαρχει καλη και κακη τεχνη? Εχει νοημα η λογοκρισια? Αλλα οι Simpsons δεν κατηγορουν μονο τους αλλους, κανουν και αυτοκριτικη εναντιον των καρτουνς και της ιδιας της τηλεορασης.
Ας σημειωθει οτι ακομα πιο ενδιαφερουσα κριτικη κατα της τηλεορασης γινεται στο επεισοδιο Girly Edition οπου ο Μπαρτ γινεται παρουσιαστης παιδικης τηλεορασης και ξεκιναει μια μελλισταλαχτη εκπομπη για καταφρονεμενους ανθρωπους στο περιθωριο της κοινωνιας, τους Bart’s people. Η εκπομπη παει πολυ καλα και ο Μπαρτ με τον φτηνο λαϊκισμο του γινεται ολο και πιο σπουδαιος, ωσπου μια μερα ανακαλυπτει οτι ο ιδιος φταιει για την καταντια ενος περιθωριακου αστεγου ανθρωπου… η συνεχεια στις οθονες σας!
Δειτε και μονοι σας στο youtube:
Μια απολαυστικη διλεπτη συνοψη της εξελιξης του ανθρωπου απο εναν μονοκυτταρο οργανισμο
Οι Simpsons σε αγωνα ποδοσφαιρου (ενδεικτικο για το πως βλεπουν το ποδοσφαιρο στις ΗΠΑ)
KAI MILONTAS GIA HLI8IOUS NA KAI H ARXHGOS TOU TAMATOS ton hli8iwn
EMO
Αν είσθε emo και το παρακάτω άρθρο σας φανεί προσβλητικο ειλεικρινα λυπαμαι... Λυπαμαι τοσο πολυ που νομιζω οτι θα κλαψω... Ωχ οχι δεν αντεχω τοση δυστυχια θα αυτοκτονήσω...
Emo είναι ένα είδος ανθρωποειδές το όποιο έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό το μαλλί του να είναι στυλ φραντζόλας(σαν του Νίκου Μίχα ένα πράγμα). Χαρακτηριστικα γνωρισματα των emo ειναι η φραντζα (σιδερωμενη φυσικα), τρυπες παντου ΕΚΤΟΣ απ' τα αυτια, κλαψομ.... εεεε κλαψιαρικια φατσα, vans η σταρακι με καρδουλες και πολυχρωμα κορδονια, θεοστενο παντελονι δανεισμενο απ' την αδερφη γιατι νομιζουν οτι ειναι cool (για αγορια) και κοντη φουστα με πολυχρωμη καλτσα μεχρι το μπουτι (για κοριτσια). Απαραιτητο αξεσουαρ ειναι το eyeliner, κυριως για τα emo αγορια, και φυσικα ο καλυτερος φιλος του emo, το πιστο ξυραφι.
Τα emo πηγαίνουν στο σίνεμα στην περιοχή της Πλατείας ΑΜΕΑΡΙΚΗΣ και πηγαίνουν στα κλαμπ του πλανήτη Ψυρρή σε αντίθεση με τους Metalheads οι οποίοι κατοικούν στο ανεξάρτητο Κράτος των Εξαθλείων.
Το τελευταιο καιρο (στην Ελλαδα γιατι στο εξωτερικο εδω και μερικά χρόνια) παρουσιαζεται το φαινόμενο του emo. Ο πιο γενικος ορισμος που μπορει να δοθει ειναι ο γνωστος "Είσαι emo, ακοής καταθλιπτική μουσική και κοβεις φλέβα". Emo είναι μια ολοκληρη υπο-κουλτουρα ανθρωπων (κύριος αγχωμενων εφηβων) με μια ψεύτικη προσωπικοτητα. Η εννοια του emo ειναι στην πραγματικοτητα ενας σκληρος κύκλος που δεν τελειωνει ποτε, αποδεικνυοντας την ολοκληρωτικη.Γενικά η θεωρία των emo έχει ως εξής: η ζωή μου δεν έχει νόημα,γεννήθηκα μόνος/μόνη για να πεθάνω πιο μόνος/μόνη όπως λένε και οι πυξ'λαξ μοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τπτ αποτυχια της ανθρωποτητας, και είναι καπως ετσι: 2. Το αγόρι το μαθαινει, κι ετσι ακουει μια αδερφιστικη emo μουσική και ντυνεται σαν ηλιθιος ετσι ώστε οι γκόμενες να καταλαβουν οτι ειναι ευαισθητος κι οτι δεν φοβαται να εκφραστει (ψέμα). 3. Βαφει τα μαλλιά του μαύρα, βαζει ενα άκαιρο κασκόλ, αναπτυσει μια στομαχικη ανωμαλια, και παραπονιεται συνεχεια πως "κανεις δεν καταλαβαινει". 4. Τωρα ως emo αγορι, βρισκει ενα emo κοριτσι και αρχιζουν να βγαινουν μαζι, μιλωντας για το ποσο καταπιεστικες και απαισιες ειναι οι προ-αστιακες ζωες τους (ψέμα). 5. Το emo αγορι είναι και πολυ αδερφη. Το αναπαραγωγικο του όργανο είναι πολύ μικρο, είναι πολύ δυστιχισμενος για να κάνει μπανιο, εχει πιο πολλες αλλαγες διαθεσης κι απο την emo γκόμενα. Η emo γκόμενα τον παραταει λεγοντας "Δεν εισαι εσύ, είσαι εγώ" (ψέμα), φευγοντας συγχρονως με τον αρχηγο της ομάδας μπάσκετ του σχολειου η με το πλουσιοπαιδο με το μηχανακι. 6. Το emo αγορι πάει σπίτι και κλαιει, συνεχιζει γραφοντας ενα αδυναμο τραγούδι χτυποντας μια και μονο χορδη της ακουστικης του κιθάρας. 7. Μια αλλη emo γκόμενα βλέπει πως εχει αισθηματα και ποσο ευαισθητος ειναι, και ο κύκλος συνεχιζεται. Αυτη ειναι η λυπηρη αληθεια για το emo στυλ/μουσική, και τωρα που βλεπω ποσο κακομοιρη είναι, μπορει οι emo οντως να εχουν κατι για να κλαψουν! Emo γκόμενα: Ελα, θελω να κανουμε sex Emo γκόμενος: Ειμαι πολυ λυπημενος για να κανω sex. Emo γκόμενα: Ειμαι κι εγω λυπημενη. Ας κανουμε sex κλαιγοντας Emo γκόμενος: Μα εγώ ηδη κλαιω Emo κουλτούρα
Η ονομασια emo προερχεται απο τη λεξη emocore (συντ. του 'emotional/emotive hardcore') που δημιουργήθηκε στα τέλη του 1980 και εξελίχθηκε γυρω στο 1990 απο χαοτικό σε πιο 'indie' και έπειτα ακολούθησε αυτό το χάλι που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας.Η λέξη emotional (συναισθηματικος/ευαισθητος) προέκυψε σα χαρακτηρισμός για τους ακροατές του είδους και δοθηκε γιατι σε αυτα τα κακομοίρα παιδάκια αυτου του στυλ αρεσει να κλαινε για πολυ πολυ σοβαρα θεματα (π.χ. ο ανελεητος αδερφος σκοτωσε μια μυγα, πεθανε το σκυλι του γείτονα, τελειωσε το eyeliner). Αποτυχία της ανθρωπότητας
1. Τα κοριτσια λενε ότι τους αρεσουν τα "ευαισθητα αγόρια" (ψέμα)
Συνιθησμενη συζητηση emo ζευγαριού:
Υπαρχει και η θεωρια οτι σκοπος των emo να μας σπασουνε τοσο πολυ τα νευρα ωστε να γινουμε ολοι emo και ο κοσμος να γινει δικος τους ωστε να μπορουν να κλαινε και να κοβονται οπου θελουν γιατι τα υπογεια τους ειναι μεν ωραια και καταθλιπτικα αλλα καποια στιγμη ειναι τοσο καταθλιπτικα που θελουν και αυτα να πεθανουν...
“Αν ήμουν emo θα ξύριζα το μουστάκι μου”
- Αθανάσιος Διάκος
“Τα emo είναι προιόντα του kapitalismou και του imperialismou”
- Aleka papariga
“Οταν δει ποσο ευαισθητος και emo εχω γινει, θα θελει σιγουρα να βγει εξω μαζι μου!”
- Ο emo γκόμενος για την emo γκόμενα
“Η ζωη μου ειναι σκατα, θελω να κλαψω”
- Άγνωστος EMO
“Αν ήμουν emo θα έκλαιγα...έλα ομως που δεν είμαι emo αλλά κλαίω σαν emo γιατί έχω γαμηθεί στα γέλια με αυτούς!!! ”
- Albert Einstein
-Ο Θεός δεν αποκαλύπτει στους Emo που έχουν πεθάνει την αλήθεια για να μην βάλουν τα κλάματα...
-Ναι, τα emo αγοράκια "κρεατόνωνται" μεταξύ τους. Αυτό δεν τους κάνει Gay. Τους κάνει emo.
-O κόσμος χωρίζεται σε δύο στρατοπεδα: Στους Emo, και σε αυτούς που θέλουν να σκοτώσουν τους emo.
-Oι emo εκνευρίζουν αφάνταστα τον Τσακ Νόρις που αν θέλει τους σκοτώνει με τη στριφογυριστή κλωτσιά του.
05:00πμ : Ξύπνησα…Είδα εφιάλτη!Είχα χάσει, λέει, το μολύβι που βάφω τα μάτια μου. Ταράχτηκα… 05:15πμ : Ξανακοιμήθηκα… 07:30πμ : Ξύπνησα. Έφαγα μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη να βάφω τα μάτια και τα νύχια μου, και να φτιάχνω την μοβ φράντζα μου. (Σημείωση: Τι κούκλος που ‘μαι… αλλά κανείς δεν με θέλει. Όλοι με μισούν) 09:00πμ : Τελικά έχασα την πρώτη ώρα… 09:45πμ : 2ο διάλειμμα. Ζήτησα από τη Σόνια (την κοπέλα με τις μοβ αφέλειες) να φασωθούμε στις τουαλέτες. Μου ‘πε όχι, είχε περίοδο. Αλλά λέει ψέματα.Το ξέρω… Όλοι με μισούν εμένα. 10:37πμ : 3ο διάλειμμα. Ζήτησα από τον Νίκο να φασωθούμε. Δέχτηκε. (Κρίμα είχα ξεχάσει την βαζελίνη σπίτι) Να και κάποιος που με αγαπάει. 14:05μμ : Σχόλασα. Γύρισα με το skate… Όλο έπεφτα και τα παιδιά με τα makria malia στην πλατεία με κορόιδευαν πάλι. Γαμημένοι metalades 14:15μμ : Έφτασα στο σπίτι αναστατωμένος και παραλίγο να πέσω στην πισίνα. 14:25μμ : Ακόμα ήμουν θλιμμένος… έκοψα το χέρι μου με ξυραφάκι και έριξα από πάνω αλάτι.Ηδονίστηκα. 19:00μμ : Πήγα με την παρέα Starbucks 21:00μμ : Πήγα με την παρέα mc donalds 21:30μμ : Φασώθηκα με τον Ηλία 21:40μμ : Φασώθηκα με την Δήμητρα 22:10μμ : Πειράζαμε και τρομάζαμε γριούλες στο πάρκο. Είμαστε και πολύ μάγκες. Αν εισθε emo και το παραπανω αρθρο σας φανηκε προσβλητικο τοτε στα αρχιδια μας!!!! ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΜΟ
TELOS PARTE ENA OMORFO PROGRAMATAKI GIA TO SCHOOL (OPOIS 8ELEI TO PRINTAREI) KAI SE PERIPTWSH POU 8ELETE KAI ALLA PRAMATA APO ROSA(SXEDIASTHS KOMI3 GIA OSOUS DN 3EROUN) EINAI SYO SITE www.perunamaa.net (a3izi ton kopo exei hmerologia istories wallpapers kai lipa